Ik raakte laatst, geheel per ongeluk, verzeild in het publiek bij een voetbalwedstrijd. En ik heb geen verstand van voetbal. Bij mijn weten moeten elf roodwitten een bal in het doel van elf geelzwarten krijgen. Volgens mij is dan het meest efficiënt dat zo’n roodwitte de bal pakt, naar de andere kant rent en ‘m in het net gooit. Maar dat blijkt niet te mogen. Bij voetbal mag je de bal niet met je handen pakken. Voet-bal. Als je met je handen aan de bal komt heet dat ‘hands’. Je moet bij voetbal dus ook een aardig woordje Engels spreken want een hoek heet een ‘corner’, het doel de ‘goal’ en Hans maakt ‘hands’. Dus toen ik zag dat één van de roodwitte de bal vast pakte riep ik keihard: “hands!”. Ik dacht: nu zal dat zwarte mannetje (ik was er ondertussen achter gekomen dat dat mannetje die nergens bij leek te horen en wat doelloos heen en weer rende de scheidsrechter was) wel op zijn fluitje blazen want dit mag niet. Ik verwachtte een extra stevige straf want dit mannetje deed dit met voorbedachte rade: hij had er zelfs handschoenen voor aangetrokken! Maar dat was dus de tegenhouder oftewel de ‘keeper’, die mocht wel met zijn handen aan de bal komen.
Dus ik vroeg aan de man naast mij: “Dan pakt hij toch de bal, de andere roodwitten zetten een screen (dat is een Engelse term in het basketball waarbij een speler de weg vrij houdt voor een medespeler door voor een tegenstander te gaan staan), hij rent naar de andere kant en smijt de bal in het net?”. Maar dat bleek ook niet te mogen want de keeper moet binnen de lijnen rond zijn doelgebied blijven.
Ondertussen begon ik het spelletje te begrijpen. Tot het moment dat er een geelzwart mannetje helemaal bij het doel van de roodwitten bleef wachten op de bal. Heel slim vond ik. Efficiënt ook want het scheelt een hele hoop heen en weer geren. “Die staat straks buiten spel”, zei de man naast mij. “Als hij de bal toegespeeld krijgt, staat hij over de lijn die de verdedigers trekken”. Ik zag geen lijn, die bleek denkbeeldig te zijn.
Gelukkig heb ik verbeelding genoeg. Ik begreep ik dat sommige spelers in bepaalde gevallen niet over al dan niet bestaande lijnen mogen komen. Sommige lijnen staan in het wit op het veld gekalkt, andere denkbeeldige lijnen worden door de spelers gevormd. Ingewikkeld, maar ik begreep het. Dacht ik. De supporters om mij heen keken wat verontwaardigd toen ik begon te roepen dat de geelzwarte keeper ‘buiten spel’ stond. Ik had namelijk geconstateerd dat hij zich buiten de lijnen rond zijn doelgebied bevond. Maar dat was niet ‘buiten spel’: hij mocht daar wel komen maar dan verloor hij zijn privilege van keeper dat hij met zijn handen aan de bal mocht komen. Hij mocht daar staan maar dan moest hij zich wel gedragen als één van de andere voetballers.
Na de rust dacht ik dat de geelzwarten een eigen doelpunt scoorden want de bal belandde in het doel dat zij de vorige helft nog fel hadden verdedigd. Maar, misschien wist u het al, na de rust is de situatie omgekeerd en moeten beide teams opeens de andere kant op voetballen. Nuttige informatie.
Hieruit blijkt: hoe meer je ergens van weet, hoe ingewikkelder het wordt. Maar het wordt ook steeds moeilijker om zomaar iets te roepen want de meest voor de hand liggende handelingen blijken op praktische bezwaren te stuiten, zeker bij voet-bal. Ze kunnen niet vanwege de afspraken die we in het verleden hebben gemaakt. Spelregels. Die zeggen dat je de ene helft van de wedstrijd van links naar rechts en dan andere helft van rechts naar links speelt. Dat je tegen dezelfde tegenstander een keer ‘thuis’ en een keer ‘uit’ speelt en dat de opstelling twee, vier, zes leuk bedacht is, maar niet mag.
Dus ik heb besloten om mij niet met voetballen te bemoeien. En ik ga er geen columns over schrijven. Dat laat ik toch maar over aan mensen die er verstand van hebben (of aan mensen met grote snorren aan talkshowtafels).
Zouden meer mensen moeten doen: als je ergens geen verstand van hebt, hoef je er ook geen mening over te hebben. En dat geldt niet alleen voor voetbal…
