Laatst zwalkte ik weer over de weg. Niet vanwege het promillage van het een of ander, maar om mijn tegenliggers te ontwijken. Sommigen lopen links van de weg, anderen rechts. Sommigen lopen tegen het verkeer in, anderen met het verkeer mee. Het lijkt er op dat iedereen maar doet waar hij of zij zin in heeft. En ik laveer daar dan tussendoor.
Dus al slingerend vraag ik mij af: hoe moet het nou eigenlijk? Is het zo dat je altijd tegen het verkeer in moet lopen zoals we dat vroeger op school hebben geleerd? Of geldt dat alleen buiten de bebouwde kom en loop je in het dorp gewoon met het verkeer mee? Ach nee! Binnen de bebouwde kom heb je natuurlijk gewoon de stoep voor de voetgangers! Waarbij ik mij dan weer afvraag: Zijn er ook regels voor aan welke kant je op de stoep moet lopen? Kan je ook ‘spooklopen’? Aan de verkeerde kant van de weg lopen dus? Of is er in het dorp geen ‘verkeerde kant’?
Na enig navragen blijkt dat tegenwoordig overal alles mag. Je moet gaan lopen aan de kant waar jij je het veiligst voelt. En dat blijkt dus voor iedereen anders te zijn. Waardoor ik mij nergens meer veilig voel. Soms links, soms rechts maar nooit echt.
Tot ik in de berm raakte. Wat is dat een toffe plek! Daar heb je geen last van auto’s of fietsen en daar loopt niemand. Goeie schoenen aan en op avontuur! Hedendaags bermtoerisme.
Bij het voorbereiden van dit stukje ben ik ook even wat op internet gaan grasduinen en nu blijkt dat ik (alweer) niet de eerste ben die leuke dingen ontdekt. Het onverhard wandelen is wijdverbreid. Onder ‘trage tochten’ zijn allemaal routes te vinden met ‘zandgarantie’. Waar overigens ook prut, modder en gras toe worden gerekend. Maar onverhard wandelen wordt bedreigd: steeds meer onverharde paden worden afgesloten. Of verhard. Ook trage tochten moeten mee in de vaart der volkeren.
En dat is jammer want naast dat het gewoon leuker loopt, merkte ik dat het ook nog eens veel beter loopt: veel minder hard voor je knieën en het ruikt ook een stuk lekkerder. Behalve in de buurt van het dorp waar de berm reeds in gebruik is als hondentoilet. Dus daar maar weer op de stoep.
Maar buitendorps is de berm mijn nieuwe habitat. Één worden met de bloemetjes en de bijtjes. “Ja ho even,” denkt u nu, “dan vertrap je onze kostbare bermbegroeiing!” Waarbij ik u dan als oud-lid van het gerenommeerde weegbreegenootschap wil wijzen op de baat die sommige gewassen hebben bij gepaste betreding. (De weegbree is een tredplant die haar zaden verspreidt door ze onder onze schoenzolen te plakken). Maar inderdaad: als iedereen het gaat doen dan gaat ‘gepaste betreding’ over in vertrappen en daar heeft niemand baat bij. Maar zeg nou zelf: wie gaat er voor zijn plezier in de berm lopen?
“Ik,” zei de gek 😉
