Ik heb het al vaker gezegd: een wandeling met een groep mensen in mijn eigen achtertuin zie ik niet zitten. Dat heeft meerdere redenen. Ten eerste is er de grootte van mijn achtertuin. Of beter gezegd: de kleinte: met twintig stappen ben je rond. Als ik iets vertel over de haagbeuk aan de mensen het dichtst bij mij dan staan de anderen al onder de druif waar ik later pas over wil vertellen. En als iedereen dan drie stappen opzij heeft gezet kan ik een verhaal doen over Paulus de boskabouter maar de helft van mijn publiek wordt dan afgeleid door de heerlijke geur van de peterselie in ons kruidentuintje. Daarnaast blijft mijn polsstok haken in de beuk of in de druif en ik moet er niet aan denken dat iemand zijn hond meeneemt. “Ik heb niets tegen hondenstront zolang de hond er nog omheen zit” zei een cabaretier ooit. Daar ben ik het mee eens.
Eigenlijk wil ik helemaal geen vreemd volk in mijn tuin. Dus ik nodig ze elders uit, in de tuin van een ander.
Zo was ik laatst op visite op een landgoed in de Vechtstreek. De eigenaren hebben een mooi huis en een mooi park wat deels is opengesteld voor publiek. Ooit was het minder mooi, toen was het allemaal mais. Daar kan je natuurlijk ook een landhuis tussen zetten. En dan een doolhof maaien waardoor je ‘s avonds je voordeur moet vinden. Goed als geheugentraining en ook goed tegen inbrekers. Maar vanuit natuurlijk oogpunt is mais waardeloos.
Dus de mais is geoogst en er is een mooie tuin aangelegd: er is gras gezaaid, er zijn vijvers aangelegd en bomen geplant. En achter op het terrein is ‘nieuwe natuur’ gemaakt. Wat ondertussen een jaar of tien oud is en dus haar eerste vruchten begint af te werpen. Het landgoed grenst aan een nog groter natuurgebied dus één plus één is drie. Of in natuurlijke termen: een eend plus een eend is tien pulletjes.
En dat willen de eigenaren graag aan meer mensen laten zien. Maar het gebied gewoon ‘open’ zetten leidt waarschijnlijk tot verstoring. Met name door mensen die het heel fijn vinden dat het honden-uitlaat gebied (wat het niet is!) een stuk groter is geworden (wat dus niet zo is!).
Dus vroegen ze aan mij of ik een paar wandelingen wil begeleiden door hun tuin. Leuk! Een nieuw gebied waar je eigenlijk niet in kan komen maar nu wel. Met genoeg te vertellen over bossages, groepsschuilplaatsen, grasland en moderne architectuur. Het was een succes dus waarschijnlijk gaan we dit vaker doen.
En voor wie heel nieuwsgierig is naar mijn tuin: een privé-rondleiding is natuurlijk ook mogelijk.
